Ο όρος αθλητικές κακώσεις περιγράφει τραυματισμούς που συμβαίνουν σε αθλητές (επαγγελματίες ή ερασιτέχνες) κατά την διάρκεια αθλητικών δραστηριοτήτων (προπόνηση ή αγώνες).
Στην πραγματικότητα οι ίδιοι τραυματισμοί μπορούν να συμβούν και σε «άτομα της καθημερινότητας». Ο διαχωρισμός γίνεται για τους παρακάτω λόγους:
- υπάρχει διαφορά στην συχνότητα που συμβαίνουν αυτοί οι τραυματισμοί στους αθλητές
- υπάρχει διαφορά στην ενέργεια που εκλύεται κυρίως λόγω της μεγαλύτερης μυϊκής μάζας και της ταχύτητας που αναπτύσσουν οι αθλητές
- υπάρχει διαφορά στην χρόνια καταπόνηση μιας και οι αθλητές επαναλαμβάνουν ασκήσεις πολλές φορές φορτίζοντας επαναλαμβανόμενα τα ίδια τμήματα του σώματός τους
Οι κακώσεις αυτές διακρίνονται σε οξείες, όπου υπάρχει ένα σαφές τραυματικό γεγονός και σε χρόνιες που οφείλονται στην «υπέρχρηση» και οι ιστοί που τραυματίζονται είναι συχνότερα οι μύες, οι τένοντες, οι σύνδεσμοι, ο αρθρικός χόνδρος και λιγότερο συχνά τα οστά. Εκτός από τις περιπτώσεις που πρόκειται για ατύχημα, η κακή τεχνική, ο ακατάλληλος εξοπλισμός, η ανεπαρκής προθέρμανση ή αποθεραπεία αλλά και υπερβολική προπόνηση είναι ορισμένοι από τους αιτιολογικούς παράγοντες των αθλητικών κακώσεων.
Οι πιο συχνοί αθλητικοί τραυματισμοί είναι οι μυϊκές θλάσεις, τα διαστρέμματα των συνδέσμων και οι τενοντίτιδες.
Σε πιο σοβαρές περιπτώσεις συναντώνται ρήξεις συνδέσμων (πχ. ΠΧΣ), τενόντων (πχ τενοντίου πετάλου ώμου), μηνίσκων, αρθρικού χόνδρου και κατάγματα κόπωσης. Πολύ συχνά η θέληση του αθλητή για να πετύχει κάποιο στόχο και η υπερπροπόνηση σε συνδυασμό με κακή διαχείριση και αποκατάσταση συνηθισμένων τραυματισμών οδηγεί σε χρόνιες καταστάσεις, οι οποίες ταλαιπωρούν ιδιαίτερα και δυσκολεύουν τον αθλητή. Κάποια σύνδρομα όπως αυτό της λαγονοκνημιαίας ταινίας, των κοιλιακών-προσαγωγών αλλά και παθήσεις όπως η πελματιαία απονευρωσίτιδα, η τενοντοπάθεια του Αχιλλείου, η τενοντοπάθεια του επιγονατιδικού, η περιοστίτιδα των κνημών και τα κατάγματα εκ κοπώσεως συγκαταλέγονται επίσης σε αυτές.
Η αντιμετώπιση των αθλητικών κακώσεων εξαρτάται από τη φύση της κάκωσης και η προϋπόθεση για την σωστή αποκατάσταση είναι η σωστή διάγνωση. Η αντιμετώπιση με βάση το τι είναι πιθανό ή την πεποίθηση του αθλητή, του προπονητή ή κάποιου άλλου ατόμου, οδηγεί συχνά σε λάθη που εύκολα θα μπορούσαν να αποφευχθούν. Τα τελευταία χρόνια στις παραδοσιακές θεραπείες (φάρμακα, τοπικές εγχύσεις, φυσικοθεραπεία, χειρουργική) έχουν χρησιμοποιηθεί με πολύ καλά αποτελέσματα οι βιολογικές θεραπείες που βασίζονται στην ικανότητα αυτοΐασης του οργανισμού.